Wróć do listy

Działanie farmakologiczne sylimaryny

2024-12-27

Działanie farmakologiczne sylimaryny

Silymaryna wykazała zdolność do neutralizowania zatrucia spowodowanego kwasem muskarynowym, alfa-amanityną (toksyczną substancją występującą w grzybie amanita), tetrachlorkiem węgla, galaktozaminą, tioacetamidem i wirusem wątroby FV3 w różnych modelach patologicznych uszkodzenia wątroby.
Skuteczność silymaryny przypisywana jest jej zdolności do wychwytywania wolnych rodników dzięki jej różnym miejscom i mechanizmom działania. Silymaryna ma działanie przeciwperoksydacyjne. Proces patofizjologiczny peroksydacji lipidów (prowadzący do uszkodzenia błon komórkowych) może być blokowany lub zapobiegany przez silymarynę. A w uszkodzonych komórkach wątroby silymaryna stymuluje syntezę białek i normalizuje metabolizm fosfolipidów.
Podsumowując, największym wkładem silymaryny jest jej stabilizujący wpływ na błony komórkowe wątroby, co zapobiega lub unika utraty rozpuszczonych składników komórkowych (takich jak transaminazy). Silymaryna może ograniczać penetrację niektórych substancji hepatotoksycznych (takich jak alfa-amanityna) do wnętrza komórki. Zwiększona zdolność syntezy białek wynika z faktu, że silymaryna stymuluje aktywność polimerazy RNA I w jądrze, wspomagając tym samym syntezę rybosomalnego RNA w komórkach wątroby, co prowadzi do dużych ilości syntezy białek strukturalnych i funkcjonalnych (enzymów). Dlatego silymaryna może zwiększać zdolność do naprawy i regeneracji komórek wątroby.